Βαρβάρα Βοϊβόδα: Παραμένουμε όρθιοι. Δυνατοί. Και κυρίως, περήφανοι. - Αναστασία Παπαδημητρίου (Πρωταθλ. Ευρώπης του Τραμπολίνο): Δεκαπέντε χρόνια μπαίνουν σε μια νταλίκα και μεταφέρονται στο άγνωστο.

H προπονήτρια του Αστέρα Πεύκης, Βαρβάρα Βοϊβόδα με ανάρτηση της στο προσωπικό της προφίλ στο Facebook, αναφέρεται στην εκδίωξη του Αστέρα Πεύκης από τον Δήμο Λυκόβρυσης-Πεύκης με απόφαση του Δημάρχου Ψυχάλη γράφοντας χαρακτηριστικά πως "μας έδιωξαν-δεν μας εξαφάνισαν" ενώ -όπως αναφέρει- ένας άλλος δήμος είχε το ήθος και το θάρρος να ανοίξει τις πόρτες του στον σύλλογο των μεγάλων επιτυχιών!

Παραμένουμε όρθιοι. Δυνατοί. Και κυρίως, περήφανοι.

Μας έδιωξαν — δεν μας εξαφάνισαν.

Μας λοιδόρησαν — δεν μας λύγισαν.

Μας ένωσαν. Και αυτό δεν το είχαν υπολογίσει.

 Ευχαριστούμε τα σωματεία και τους ανθρώπους της γυμναστικής που στάθηκαν στο πλευρό μας όταν έπρεπε.

 Είναι λυπηρό, αλλά αληθινό: κανένα από τα σωματεία του δήμου μας δεν στάθηκε δίπλα μας.

 Ένας άλλος δήμος, όμως, είχε το ήθος και το θάρρος να ανοίξει τις πόρτες του.

Να υποδεχτεί πρωταθλητές Ελλάδας, Ευρώπης και κόσμου.

 Δεν φεύγουμε πικραμένοι. Φεύγουμε ανακουφισμένοι.

Δεν μας αξίζατε.

Ο δήμος σας, από σήμερα, είναι φτωχότερος.

Αναστασία Παπαδημητρίου (Πρωταθλήτρια Ευρώπης στο Τραμπολίνο): Δεκαπέντε χρόνια μπαίνουν σε μια νταλίκα και μεταφέρονται στο άγνωστο.

2010. Θυμάμαι πολύ καθαρά την πρώτη μέρα που μπήκα σε αυτό το γυμναστήριο. Το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν μια μεγάλη κουρτίνα και κερκίδες. Δεν έβλεπα τι είχε μέσα. Το κεφάλι μου ξεπρόβαλε από την άλλη πλευρά και ξαφνικά όλα άλλαξαν. Μαγεύτηκα. Ένας τεράστιος χώρος με ό,τι μπορούσα να φανταστώ και κυρίως με ένα σωρό όργανα που δεν μπορούσα να φανταστώ, πιο πριν, ότι υπήρχαν. Ήταν όνειρο. Πρωτύτερα, δεν ήξερα καν τι ήταν το αγωνιστικό τραμπολίνο –εγώ για ενόργανη πήγα εκεί– και τη στιγμή που το αντίκρισα ήθελα αμέσως να ανέβω εκεί πάνω, να παίξω. Θυμάμαι να βλέπω πρόσωπα που μεγαλώνοντας θα γινόντουσαν φίλοι και οικογένεια. Από την πρώτη κιόλας μέρα. Θυμάμαι τους γονείς μου να μιλάνε με μια ξανθιά κυρία, που αργότερα θα γινόταν η δασκάλα μου, η προπονήτριά μου, η συνοδοιπόρος μου σε όλο αυτό το ταξίδι που ξεκίνησε, από την πρώτη κιόλας μέρα που πάτησα το πόδι μου σε αυτό το γυμναστήριο.

Τα χρόνια περνούσαν, και μαζί τους περνούσα και εγώ όλο και περισσότερες ώρες σε αυτόν τον χώρο. Προπονούμασταν, καθόμασταν τα μεσημέρια ανάμεσα από τις προπονήσεις, παίζαμε, κοιμόμασταν, τρώγαμε, ΜΕΓΑΛΩΝΑΜΕ.

Και τώρα, πέρασαν τα χρόνια. Δεκαπέντε χρόνια. Δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο, πανεπιστήμιο πέρασα, μα το τραμπολίνο, ο Αστέρας Πεύκης και το μπαλόνι, ακόμα παραμένουν στην καθημερινότητά μου. Δεκαπέντε χρόνια που με διαμόρφωσαν, με έκαναν αθλήτρια, με έκαναν άνθρωπο.

Στιγμές χαράς, λύπης, αγανάκτησης, ανακούφισης, ενθουσιασμού, θυμού, αγωνίας, προσπάθειας. Στιγμές. Σε αυτό το γυμναστήριο έμαθα τι θα πει επιμονή, πίεση, επανάληψη, στοχοθεσία, κίνητρα, ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ.

Όσο κρύο και αν τρώγαμε τον χειμώνα, όση ζέστη και αν αντέχαμε τα καλοκαίρια, ήμασταν εκεί. Ήμασταν εκεί και προπονούμασταν. Είχαμε στόχους και όνειρα, και αυτό το γυμναστήριο, αυτές οι εγκαταστάσεις ήταν το καράβι μας.

Ένα καράβι που, τώρα, είναι έτοιμο να βουλιάξει. Μα αντέχει. Αντέχει σε όλες τις συνθήκες γιατί έχει δυνατούς καπετάνιους. Είναι ανθεκτικό".